ประวัติศาสตร์ ญี่ปุ่น ยุคสมัยของญี่ปุ่นเป็นเครื่องหมายของการพัฒนาความไม่สงบและการค้นพบโดยวัฒนธรรมโบราณกลายเป็นชุมชนสมัยใหม่ในช่วงหลายศตวรรษ ในขณะที่วันที่ก่อนหน้านี้ค่อนข้างแปรปรวน แต่ช่วงเวลาต่อมาให้มุมมองที่แน่นอนมากขึ้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงที่รวมกันเป็นญี่ปุ่นที่เรารู้จักในปัจจุบัน ตั้งแต่สมัยยุคหินจนถึงสมัยยุคยามาโตะ ประเทศญี่ปุ่นในยุคแรกมีการเติบโตจากการเอาตัวรอดจากนักล่าไปสู่ความเป็นผู้นำทางการเมือง หลังจากยุคหินไปจนในสมัยยุคโจมง ได้เชื่อมต่อกับการเกิดขึ้นของเครื่องปั้นดินเผาและเริ่มต้นยุควัฒนธรรมก่อนประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นโดยมีหลักฐานว่ามีมากกว่าวัฒนธรรมยุคหินอื่น ๆ หลักฐานทางประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น ในด้านความซับซ้อนและการพัฒนา แม้ช่วงเวลาจะไม่แน่ชัด แต่เชื่อกันว่าเริ่มต้นประมาณก่อนคริสตศักราช 10,500 และสิ้นสุดลงด้วยการก่อตัวของยุคยาโยอิ ในราวก่อนคริสตศักราช 300 วัฒนธรรมยาโยอิเห็นการเปลี่ยนแปลงไปสู่การหล่อสำริดและเหล็กเช่นเดียวกับการสร้างที่อยู่อาศัยแบบยกพื้นมีการปลูกข้าวและผสมผสานกับธรรมชาติของนักล่าซึ่งก็คือผู้รวบรวมในยุคโจมอนก่อนหน้านี้ ช่วงเวลายุคโคฟุน ต่อไปนี้ถูกทำเครื่องหมายโดยการแนะนำของพุทธศาสนาและได้รับการตั้งชื่อตามหลุมฝังศพที่สร้างขึ้นสำหรับผู้ปกครองซึ่งยาวนานตั้งแต่ช่วงปีคริสตศักราช 300 – 562
ยุคอาสึกะ (คริสตศักราช 552 – 645) ประวัติศาสตร์ ญี่ปุ่น
ประวัติศาสตร์ ญี่ปุ่น ตั้งชื่อตามภูมิภาคที่อยู่ใกล้กับนาราและบางครั้งก็มีอายุตั้งแต่ คริสตศักราช 538 – 710 ซึ่งเป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองศิลปะและศาสนาในญี่ปุ่น ที่สำคัญที่สุดคือการนำพุทธศาสนา (ข้ามยุค) จากจีนผ่านเกาหลี ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นที่น่าสนใจ ในขณะที่ถูกต่อต้านในตอนแรก แต่ไม่นานศาสนาก็รวมตัวกันอย่างเหนียวแน่นที่สำคัญที่สุดคือจากตระกูล Soga ที่มีอำนาจและ Shotoku Taishi ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน การปฏิรูปนำเสนอรัฐบาลตามรัฐธรรมนูญใหม่ที่มีพื้นฐานทางศีลธรรมที่แข็งแกร่งซึ่งมาจากคำสอนทางพุทธ
ยุคนารา (คริสตศักราช 710 – 784)
เมื่อตำแหน่งการปกครองย้ายไปที่นาราในปี 710 ช่วงเวลาดังกล่าวได้กลายเป็นหนึ่งในอิทธิพลระหว่างประเทศและการเติบโตของพุทธศาสนา จักรพรรดิโชมุ กระตือรือร้นที่จะมีการสร้างอารามในทุกภูมิภาคพร้อมกับ Todai-ji ที่ยังคงยืนอยู่และมีชื่อเสียงระดับโลกในนารา พระพุทธศาสนาเป็นเส้นทางที่ตรงไปสู่ความสำเร็จทางการเมืองมากขึ้นและความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์ของจักรวรรดิเกิดขึ้นจากการแต่งงาน การวาดภาพแนวความคิดทางพุทธศาสนาและขงจื๊อกวีนิพนธ์และวัฒนธรรมได้รับอิทธิพลจากการเยี่ยมเยียนนักวิชาการจากเอเชียตะวันออกตลอดจนตำราภาษาญี่ปุ่นอย่างลึกซึ้งเช่น man’yoshu และบันทึกทางประวัติศาสตร์ที่เรียกว่าโคจิกิ และนิฮงโชกิ
ยุคเฮอัน (คริสตศักราช 794 – 1185)
ในขณะที่เมืองหลวงแห่งการปกครองย้ายไปที่เฮอัน (ปัจจุบันคือเกียวโต) อิทธิพลของชาวพุทธก็ถึงจุดสูงสุดแม้ว่าจะมีการกลับไปใช้ระบบการปกครองริทสึริโอะ ก่อตั้งนิกาย Tendai และ Shingon Mt. Hiei กลายเป็นสถานที่ทางจิตวิญญาณสำหรับสาวก Tendai โดยมีวัด Enryakuji ยอดนิยมตามยอด Mt. Koya ใน Wakayama กลายเป็นสำนักงานใหญ่ของนิกาย Shingon และยังคงเป็นจุดหมายปลายทางยอดนิยมด้วยเส้นทางแสวงบุญและที่พักในวัดจำนวนมาก ในทางวัฒนธรรมการพัฒนาระบบการเขียนอักษรคะนะทำให้เกิดการเติบโตในการแสดงออกของวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นซึ่งนำไปสู่ Tale of Genji กวีนิพนธ์ของบทกวีซึ่งจะเป็นครั้งแรกของการสืบทอด . ในทางการเมืองในขณะที่ยุคแรกค่อนข้างสงบ แต่ความไม่สงบที่เพิ่มมากขึ้นจากความสำเร็จของชนชั้นสูงจะนำไปสู่การต่อสู้และข้อพิพาทของยุคศักดินาที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วของญี่ปุ่นซึ่งนำโดยชนชั้นซามูไรและเริ่มต้นด้วยสงคราม Gempei
ยุคคามาคุระ (1192 – 1333)
เมื่อมินาโมโตะโนะโยริโทโมะ จัดตั้งรัฐบาลทหารในคามาคุระ (หรือที่เรียกว่าบาคุฟุ หรือโชกุน การปกครองของซามูไรเริ่มขึ้นในญี่ปุ่นและจะคงอยู่จนถึงปี พ.ศ. ส่งต่อไปยังตระกูล Hojo ซึ่งได้รับอำนาจทางการเมืองเพิ่มขึ้นและได้รับการควบคุมโดยรวมในที่สุด การต่อสู้กับกองทัพมองโกลในคิวชูพ่ายแพ้ด้วยความช่วยเหลือของพายุไต้ฝุ่นซึ่งนำไปสู่การใช้คำว่า “กามิกาเซ่” ซึ่งหมายถึงลมแห่งสวรรค์และเป็นที่ตั้งของแนวคิดในการปกป้องชาติจากพระเจ้า ระบบศักดินาพัฒนาขึ้นโดยมีการแบ่งดินแดนและเกิดความขัดแย้งบ่อยครั้งระหว่างชนชั้นนักรบและชาวนาในขณะที่เกษตรกรรมและการค้าพัฒนาควบคู่ไปกับการแนะนำของพุทธศาสนานิกายเซนในนิกายอื่น ๆ การแกะสลักไม้นิทานมหากาพย์การทหารและการเพิ่มขึ้นของรูปแบบทางโลกทำให้เกิดเหตุการณ์ทางวัฒนธรรมในขณะที่ขุนนางเกียวโตพยายามที่จะฟื้นอำนาจ
ยุคมุโรมาจิ (นัมโบคุและเซ็นโกคุ) (1336 – 1573)
ช่วงเวลานัมโบกุกินเวลาเพียง 56 ปีและเป็นที่รู้จักในเรื่องการแบ่งศาลทางใต้และทางเหนือและเป็นยุคที่ก่อให้เกิดการพัฒนาของมุโรมาจิบาฟุกุ หลังจากการกลับคืนสู่การปกครองของจักรวรรดิในช่วงสั้น ๆ ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีรัฐบาลบาคุฟุใหม่ก็ได้ก่อตั้งขึ้นในเขต Muromachi ของเกียวโต ความไม่สงบทางแพ่งเข้าครอบงำ แต่ในที่สุดความสมดุลของอำนาจก็ถูกกำหนดระหว่างไดเมียวและโชกุนจบลงด้วยสงครามโอนิน ในปี 1467 ความไม่สงบตามมาด้วยชาวนาที่ลุกฮือต่อต้านซามูไรและไดเมียวขนาดเล็กก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับโครงสร้างพื้นฐานที่เพิ่มขึ้นด้วย เมืองปราสาทและแนวป้องกันชายแดน ศาสนาพุทธนิกายเซนและความสนใจในศาสนาชินโตที่ได้รับความสนใจอีกครั้งทำให้จุดสนใจทางศาสนาในขณะที่อิทธิพลของยุโรปเริ่มต้นด้วยการเข้ามาของชาวโปรตุเกสทำให้การค้าและศาสนาคริสต์เติบโตขึ้นก่อนที่จะถูกผิดกฎหมายในปลายศตวรรษที่ 16 ช่วงเวลา Sengoku กินเวลาตั้งแต่ปี 1467 ถึง 1573 และเป็นที่รู้จักกันในชื่อช่วงเวลาแห่งสงคราม เกิดจากสงครามโอนินเป็นช่วงเวลาที่ไม่สงบและอันตรายในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น
